Voor mij was het dé sensatie van het Café Theater Festival in Utrecht: de voorstelling HIER van Dansen Tot Het Licht Uit gaat. Drie actrices en een muzikant schetsen de ongemakken van moderne communicatie, van helplijn tot Facebook en van humor tot waanzin. In een klein half uur werd het thema uitgediept in een soepele mix van muziektheater, hoorspel, popsong, mime en geïmproviseerd drama. Voorbij voordat je het weet, lijkt HIER nog het meest op de flitsende trailer van een veel uitgebreidere voorstelling.
Jan Vollaard
Een existentiële crisis. Sociale druk. Bevestiging. Zoeken naar je eigen identiteit. Zo maar wat onderwerpen die best in een café voorbij kunnen komen. Alleen nu niet tijdens een stevig gesprek, maar in de vorm van een theatervoorstelling. De voorstelling HIER is speciaal gemaakt voor het Café Theater Festival in Utrecht. Het publiek wordt tijdens dit festival getrakteerd op korte theaterstukken op locatie. Een verrassing voor de stamgast in het café, een originele setting voor de festivalbezoeker en een uitdaging voor de spelers want die staan letterlijk oog in oog met het publiek.
Het gerinkel van glazen en koffiekopjes op de achtergrond verstomt langzaam. Een man stemt zijn gitaar, er nemen twee vrouwen plaats aan de bar. Wie zouden dat zijn? Horen ze bij de voorstelling? Algauw is het stil en is een opgewonden vrouwenstem te horen. Mensen kijken verbaasd om zich heen, waar is die dame dan? Na een korte monoloog komt ze tevoorschijn; vanuit een onverwachte plek. Daarna wisselt haar verhaal zich af met dat van de andere twee hoofdrolspeelsters. De een vertelt dat ze onzeker is over haar uiterlijk, de ander twijfelt over zwangerschap en de derde moet plotseling aan een kinderverhaal van vroeger denken.
De drie vrouwen lijken in eerste instantie niets met elkaar gemeen te hebben. Naarmate je meer te weten komt, wordt duidelijk dat ze de zoektocht naar zichzelf als overeenkomst hebben. In de loop van het stuk komt er steeds meer zelfvertrouwen en durf om zichzelf te laten zien. Ze zingen en dansen, zoeken contact met het publiek. De vrouwen eigenen zich de omgeving toe, zowel de toeschouwers als de ruimte worden onderdeel van het geheel. In korte tijd zie je de ontwikkeling van introvert naar extravert. En voor je het weet staat dat ene verlegen type bovenop de bar te dansen. Op de laatste uitbundige tonen van het lied ‘Ik wil met je dansen tot het licht wordt uitgedaan, gaat het licht dan ook abrupt uit. Met die dames komt het vast goed.
Margreet Baalman
